Het verhaal van mijn eigen lieve Suusje (2)

1 jaar geleden, op 14 januari ’21, kwam Suus bij ons wonen.

Een klein honden-meisje van net 6 kilo met een (soms) toch pittig gedragsprobleem, wat ook meteen de reden van herplaatsing was.

Suus is geboren in Roemenië en met haar broertje, maar zonder moeder, gevonden toen ze een week of 2 oud was. De eerste 4 maanden van haar leventje is ze opgegroeid in een shelter en van uit daar geadopteerd door een gezin in Nederland.

Nadat Suus mijn pad in mei ’20 al eens had gekruist, kwam ze in december ’20 weer op mijn pad nadat ik een appje ontving van haar toenmalige baasje.

Ze zochten een nieuw thuis voor Suus en vanaf dat moment kon ik haar moeilijk uit mijn hoofd zetten.

Suus had een (angst) agressie-probleem en viel uit/liet agressie zien naar de man, de zoon en 1 van de honden. Ook was ze niet zo dol op andere honden en liep ze liever weg als er kleine kinderen/drukte in huis was.

Juist ik zou dit meisje dan toch moeten kunnen bieden wat ze nodig had, dacht ik steeds…..

Rust in huis, kennis, wat ervaring, tijd om in haar te investeren, een geweldige stabiele hond (Djoy) die haar kon (onder)steunen, kon corrigeren en mee kon opvoeden……

Durfde ik dit aan?

In de 1e week van januari plande we een kennismakings-wandeling in een bos hier in de buurt. Het baasje van Suus met Suus en ik met Djoy. Dat ging boven verwachting goed en we spraken nogmaals af, maar nu zou ik Suus samen met Djoy komen ophalen en meenemen zonder het baasje. En toen, een week later, werd Suus door haar baasjes bij mij gebracht en begonnen de 2 weken proeftijd die ik voor mezelf had ingelast.

In die 2 weken proeftijd zag ik geen enkele reden om Suus niet te adopteren, de “dingetjes” die ik zag waren acceptabel en Djoy corrigeerde Suus daar waar nodig en dat ging perfect.

De 5 maanden die volgden waren goed te doen. Suus had zeker wat issues die niet altijd fijn waren, vooral niet toen ze loops werd.

Omdat ik voor mezelf had besloten dat dit meisje nooit geen puppy’s op de wereld mocht gaan zetten gezien haar gedrag, was voor mij een sterilisatie een must. En nadat ze in 7 maanden tijd voor de 3e keer loops werd, heb ik haar in juni ‘21 laten helpen.

Wat betreft haar gezondheid een hele goede keuze, haar baarmoeder zag er namelijk niet helemaal rustig uit, maar wat betreft alles in haar koppie de meest foute keuze ooit, denk ik.

Het moment dat ik Suus ophaalde was op een vrijdag zo halverwege de middag en bij thuiskomst was ze, logisch ook, nog erg duf.

Ik deed Suus een rompertje aan en legde haar op haar kussen zodat ze haar roes uit kon slapen, maar ontblote tandjes en een uitval was wat ik kreeg. Om 6 uur die avond kwam de eerste aanval op Djoy. Vol in agressie en tot bloedens toe dat je echt dacht… hoe dan?

Natuurlijk weet ik dit aan de narcose en dat dit gekke dingen kan doen met mens en dier. Ik ging er dan ook vanuit dat dit snel weer normaal zou worden.

In dat weekend werden de uitvallen naar Djoy erger en op maandag belde ik met de dierenarts. Ook hier werd me verteld dat narcose dit kon doen met honden/dieren en dat ik het nog even moest aankijken. Mocht het niet minder worden of overgaan moest ik dit even laten weten…..

Nu, zo’n 7 maanden na de sterilisatie, geef ik jullie graag een kijkje in onze keuken……

Want, er is inmiddels veel gebeurd en ondernomen.

Daar waar Suus eerst alleen gromde werd dit vanaf dat ze uit narcose kwam grommen, uitvallen en bijten.

Als Suus gromde leek ze in een soort van onbereikbare trance te komen waar ze na een korte tijd weer uit ontwaakte. Na haar narcose-ervaring werd deze trance wat complexer.

Haar ogen lijken “zwart” te worden en ze staat gefixeerd, met ontblote tandjes, al grommend in de aanval-modus. Bij de kleinste beweging van de ander valt ze uit en als ze de kans krijgt bijt ze.

In de afgelopen maanden heb ik al veel geprobeerd om haar (lichaamstaal) te begrijpen, in te kunnen schatten om haar te kunnen helpen. Maar ook ben ik veel bezig geweest met mezelf, visite, maar vooral Djoy te beschermen tegen haar “grillen”.

Ik had het vermoeden dat Suus wel eens last zou kunnen hebben van Kennelsyndroom.

Zie onderstaande link voor enige toelichting:

https://huisdierengids.com/wat-is-het-kennelsyndroom-bij…/

En omdat ik niet alles wetend ben heb ik hulp gevraagd aan een studiegenoot en tevens ervaringsdeskundige, die thuis ook een hond met kennelsyndroom heeft.

Met verschillende tips en tools van hem ben ik aan de slag gegaan. Inmiddels was Djoy dagelijks het doelwit van aanvallen en vond ik regelmatig wondjes op zijn lichaam. Dat was voor mij echt onacceptabel, mijn “opa Djoy-tje” moest een fijne oude dag hebben en dat had hij nu niet.

Met de tips en inzichten die ik kreeg werd ik me er van bewust dat ik mezelf aan had gepast aan Suus haar grillen en hier “om heen” leefde. Hierdoor had ik onbewust Djoy in een positie geplaatst waardoor hij een makkelijker doelwit was geworden.

Hoe kon dit gebeuren vroeg ik me af! Met mijn kennis….. Maar helaas zat ik er te dicht bovenop en was ik er emotioneel te veel bij betrokken om dit zelf goed te kunnen zien.

Nadat ik dat stuk voor mezelf weer helder had ben ik de tips en trucs in de praktijk gaan brengen en heb ik zelf “geexperimenteerd” met wat als ik dit doe, wat als ik het zo doe, hoe reageert ze op dit, wat gaat ze doen als ik dat…..

Met sommige tips/trucs zag ik snel verandering, met andere pas na enige tijd. En soms werkte het niet. Ook had ik af en toe gevoelens zoals “aah, das toch zielig om te doen”, maar als ik het dan toch deed, juist om uit te proberen wat de effecten waren en het werkte voor Suus en ons allen, dan was ik toch blij dat ik het had gedaan.

Zo heeft Suus voortaan ten alle tijden een halsbandje om of een tuigje aan en leg ik haar vast aan een riem voordat ze brokjes krijgt. Doe ik dat niet, dan valt ze Djoy aan zodra ze haar brokjes op heeft en niet omdat hij dan nog brokken heeft, maar…. tja…. waarom?

Krijg ik visite, dan leg ik Suus in haar mandje in de keuken, doe ik dat niet, dan begroet ze de visite een paar seconde enthousiast om vervolgens kortsluiting te krijgen en met ontblote tandjes, grommend en in de aanval diegene het liefst te lijf te willen gaan als deze niet doodstil blijft staan. Doet deze persoon dat wel dan richt ze haar pijlen op Djoy om er vervolgens op te duiken.

Zo krijgt ze gedurende de dag op vaste momenten een time-out d.m.v. vastleggen aan de lijn, zodat het op die momenten wanneer ik zeker weet dat het gaat escaleren, niet meer kan escaleren.

Inmiddels heb ik een camera in huis geinstalleerd zodat ik kan zien wat er gebeurd als ik niet thuis ben, maar gelukkig, dan gebeurt er niets en zit of ligt Suusje fijn op de rand van de bank uren naar buiten te staren en ligt Djoy rustig een dutje te doen.

Ook heb ik me natuurlijk afgevraagd of haar agressie-issues dan misschien aan mij gerelateerd zouden zijn, maar dat is niet het probleem (gelukkig). Suus is helaas echt niet te voorspellen en dat maakt haar dan ook onbetrouwbaar.

Ik moet altijd op mijn hoede zijn, in iedere situatie. Zelfs al ligt ze heel relaxed naast me te slapen of ligt ze rustig op de mat, BAM, ze kan ineens vol in agressie uitvliegen tegen mij of Djoy. Zelfs deze signalen zie ik tegenwoordig al vroegtijdig, maar soms ben ik te laat.

Wat ik naast een ervaringsdeskundige om hulp vragen, mijn eigen kennis, ervaring en trainings-vaardigheden en de camera die ik heb geinstalleerd nog meer heb ondernomen?

Ik heb een hondenfluisteraar geraadpleegd, wat heel waardevol was, maar ook erg verdrietig…. Zij legde de vinger meteen op de zere plekken en was heel open en eerlijk tegen me. (De ins and outs laat ik even achterwege, dan wordt dit verhaal nog langer….)

Ook heb ik een muilkorf(je) aangeschaft en een korte periode intensief gebruikt om haar, Djoy en mezelf te kunnen helpen en beschermen, nu gebruik ik m alleen nog bij de dierenarts.

En het staat al geruime tijd op de planning, maar ik wil ook nog bellen met het baasje van Suus haar broertje om te kijken wat zijn karakter/gedrag is, maar wat ik begrepen heb is hij heel anders.

Zelf ben ik al een paar keer gebeten door “Ons Suusje” en is het voor Djoy en mij echt niet fijn altijd zo op onze hoede te moeten zijn, maar ondanks dat ben ik van mening dat Suus geen beter plekje had kunnen vinden dan bij ons.

Hier mag ze blijven, met al haar nukken en eigenaardigheden, want Suus is namelijk naast pittig, ook een heerlijk blij, vrolijk en grappig meisje die intens geniet van de lange wandelingen die we maken en al helemaal wandelingen waarbij ze los mag lopen.